preparados para a batalla final...
16/6/09
15/6/09
O ARCO DO TRIUNFO
Un arco de triunfo é un monumento construido para conmemorar unha victoria militar,a índa que en realidade usouse para festexar a un gobernante. Os primeiros foron levantados polos romanos na Antigüidade.
O arco do triunfo clásico é unha estrutura autónoma, bastante separada das portas ou murallas da cidade.
ARCOS DE TRIUNFO ROMANOS
Só quedan cinco na actualidade. Os arcos de Roma fóronse facendo cada vez máis elaborados ao longo do século.
Ao principio eran moi simples, portas de entrada á cidade, temporais e simbióticas, construídas en ladrillos e pedra con un encabezamento semicircular.
Colgaban dela trofeos coas armas capturadas .
Arcos posteriores construíronse con mármore de alta calidade, cun gran arco central no medio do seu teito tratado como unha bóveda de canón, e as veces dous arcos máis pequenos, un a cada lado, adornado cunha completa orde arquitectónica de columnas e entablamento, enriquecido con baixo-relevos simbióticos ou narrativos, coroado con estatuas de bronce, a miudo cunha cuádriga. A festiva orde corintia era o usual.
Un arco de triunfo é un monumento construido para conmemorar unha victoria militar,a índa que en realidade usouse para festexar a un gobernante. Os primeiros foron levantados polos romanos na Antigüidade.
O arco do triunfo clásico é unha estrutura autónoma, bastante separada das portas ou murallas da cidade.
ARCOS DE TRIUNFO ROMANOS
Só quedan cinco na actualidade. Os arcos de Roma fóronse facendo cada vez máis elaborados ao longo do século.
Ao principio eran moi simples, portas de entrada á cidade, temporais e simbióticas, construídas en ladrillos e pedra con un encabezamento semicircular.
Colgaban dela trofeos coas armas capturadas .
Arcos posteriores construíronse con mármore de alta calidade, cun gran arco central no medio do seu teito tratado como unha bóveda de canón, e as veces dous arcos máis pequenos, un a cada lado, adornado cunha completa orde arquitectónica de columnas e entablamento, enriquecido con baixo-relevos simbióticos ou narrativos, coroado con estatuas de bronce, a miudo cunha cuádriga. A festiva orde corintia era o usual.
En imaxes
O noso traballo en imaxes
Ésta foi parte da nosa contribución á exposición:
As moedas
Os números
Os xogos, como non, sempre existiron; nós, investigámolos:
Ésta foi parte da nosa contribución á exposición:
As moedas 
Os números 
11/6/09
División dos tempos
...e continuamos co tempo...
•Nun principio, o mes dividíase en grupos de nove días, marcados por un día de mercado: Nvndinae
•Nun principio, o mes dividíase en grupos de nove días, marcados por un día de mercado: Nvndinae
Por influencia exipcia, a semana dividiuse en sete días, que recibiron o nome dos sete "planetas" que podían verse nese momento.
Saturni dies (Saturno)
Solis dies (Sol)
Lunae dies (Luna)
Martis dies (Marte)
Mercurii dies (Mercurio)
Jovis dies (Xupiter)
Veneris dies (Venus)
Esta é a denominación que nos chegou, salvo os cambios seguintes:
Saturni dies ~ Sabbath (dia do descanso xudeo)
Solis dies ~ Dominica (dia do Señor, xa no cristianismo)
•Os días dividironse en :
Fasti: dias de traballo
Nefasti: dias dedicados aos deuses nos que se prohíbe toda actividade (nada que ver con nefasto!!).
•Para indicar que día do mes era, tomaban como referencia tres datas únicas: as calendas, as nonas, e os idus.
División das horas
Os romanos dividiron a duración do día en duas metades:
•12 horas do día (dies): prima, secunda, tertia, cuarta, quinta, sexta (de donde procede a palabra sesta, era o mediodía)... ata a duodécima hora; repartíanse en 6 horas ante meridiem e seis horas post meridiam. A duración de cada hora dependía da estación do ano.
• 12 horas d anoite (nox) : divididas en 4 vixilias de 3 horas cada unha.
Reloxos empregados
9/6/09
As moedas romanas
Apalabra moeda é derivada das advocacións da deusa romana Juno:moneta "a que avisa".O termo diñeiro é sinonimo de moeda,derivada do nome dunha moeda romana de prata:o denarius.
No comezo do siglo III a.C. os romanos introduciron unha pesada peza redonda de bronce fundido,para facilitar o comercio con outros pobos:era o as.O as tiña ao principio un peso dunha libra.Pouco despois as moedas foron de parta.Cara o 211 a.C. apareceu o denario de prata,xunto coas suas divisións:o quinario e o sestercio.
O denarius (sc.nummus,"moeda") era unha moeda de prata que segun indica a sua etimoloxia equivaleriá a 10 ases treintales por eso o seu simbolo era X.Un denario valia 2 quinarios ou 4 sestercios (estas moedas tamen eran de prata).O quinario e o sestercio desapareceron practicamente de la circulación.Un denario valia 16 ases.
No comezo do siglo III a.C. os romanos introduciron unha pesada peza redonda de bronce fundido,para facilitar o comercio con outros pobos:era o as.O as tiña ao principio un peso dunha libra.Pouco despois as moedas foron de parta.Cara o 211 a.C. apareceu o denario de prata,xunto coas suas divisións:o quinario e o sestercio.
O denarius (sc.nummus,"moeda") era unha moeda de prata que segun indica a sua etimoloxia equivaleriá a 10 ases treintales por eso o seu simbolo era X.Un denario valia 2 quinarios ou 4 sestercios (estas moedas tamen eran de prata).O quinario e o sestercio desapareceron practicamente de la circulación.Un denario valia 16 ases.
8/6/09
As pontes romanas
AS PONTES ROMANAS
As pontes romanas , complemento indispensable das calzadas, permitían a estas salvar os obstáculos que supoñían os ríos, que no caso da península Ibérica poden chegar a ser moi anchos. Ante este desafío que a xeografía presentaba a Roma, esta respondeu coas pontes que, tal vez, sexan as máis duradeiras e fiables das súas construccións . Anque tamén construíron unha gran cantidade de pontes de madeira sobre os cauces menores , hoxe coñecemos por “ponte romana” as construccións de pedra.
A típica ponte romana está formada por unha plataforma sostida por arcos semicirculares , anque tamén se daban casos de pontes sobre círculos completos. Estes arcos ou segmentos de arcos chámanse “ollos”. Os piares sobre a auga inclúen unhas construccións chamadas “tallamares” para reconducir as correntes de auga.
Sobre estos arcos situábase a plataforma sobre a que finalmente se poderá circular.
Este exitoso modelo de construcción extendeuse ata a entrada da Idade Media, e hoxe en día non é doado distinguir entre unha ponte romana ou unha construcción posterior.
ALCANTARILLADO ROMANO
Os romanos comprenderon, dende o principio da súa auxe como civilización, que una cidade debía ter un sistema eficiente de eliminación de residuos para poder medrar. Para iso construiron na práctica totalidade das cidades de certa importancia os coñecidos sistemas de alcantarillado que aínda hoxe seguen cumplindo a súa función orixinal. Construían una ampla rede de alcantarillado que recorría a cidade seguindo o seu trazado, e conducía ás augas residuais ata vertelas nos campos ou nos ríos máis pertos.
En Mérida, por exemplo, usouse ata fai poucos anos, e o seu trazado serve todavía como referencia para coñecer como era a antiga cidade romana. Noutras ciudades como León, consérvanse vestixios destas infraestuturas, e en Italia serven como exemplo ao visitante, nos días chuviosos, da eficiencia do sistema de drenaxe das rúas para evitar o seu encharcamento.
4/6/09
As crenzas relixiosas en Roma, a organización do culto
1. A relixión romana antigua
Cada acto da vida do romano antiguo estaba dirixido por unha forza divinizada. Como exemplo expresivo podemos citar a serie de divinidades que dirixían ao neno desde o seu nacemento: Cunina, protéxeo no berce; Rumina ensíñalle a mamar; Educa e Potina, a comer e a beber; Statulinus, a manterse en pé; Fabulinus, a falar; Abeona protéxeo cando sae da casa; Adeona, cando volve a casa, etc.
Os primeiros deuses, auténticamente romanos, con anterioridade ás influencias exteriores, relaciónanse, dun modo ou outro, coa vida agrícola. Entre os principais podemos citar: Ceres, deusa dos froitos de terra; Fauno, deus dos rabaños; Flora, deusa das flores; Xano, deus da porta (janua), cun templo en Roma cunhas portas que soamente se pechaban en época de paz, o que sucedeu rara vez; Xuno, deusa do matrimonio; Xúpiter, deus do ceo e do raio; Liber, deus da viña; Marte, deus das colleitas e despois deus da guerra; Minerva, deusa da intelixencia; Pales, deusa dos pastos; Saturno, deus das sementes; Vesta, deusa do lume do fogar; Vulcano, deus do lume.
Os romanos invocaban e daban culto a estas divinidades, non para honralas ou porque así o merecesen, senon para telas propicias, para pregalas aos seus desexos, para que non lles perxudicasen, para que protexesen as súas colleitas, os seus fogares, etc. As súas pregarias aos deuses, de acordo coa súa mentalidade práctica e analítica, son detallistas ao máximo, cheas de insistencias, de palabras case sinónimas, para cubrir todos os ángulos posibles do obxecto das súas peticións.
2. A influencia grega
Cando Roma toma contacto con Grecia e, sobre todo, cando Grecia se converte en provincia romana, no século II a. de C., os gregos, vencidos polas armas, vencen a Roma pola cultura, impregnando coa súa influencia todo o mundo romano. Esta influencia deixouse sentir notablemente no campo das crenzas e institucións relixiosas. Os deuses romanos primitivos helinizáronse en boa parte, asimilándose a deuses gregos, co que se formou unha especie de Olimpo mixto greco-romano, poblado por varios deuses. Son os seguintes:
Xupiter, Xuno, Minerva, Apolo, Diana, Neptuno, Plutón, Marte, Venus, Mercurio, Vulcano, Ceres, Vesta.
3/6/09
Cultos e ritos
3. Cultos e Ritos
3. 1. Culto doméstico.
Practicado nun principio só polos patricios, despois tamén polo plebeios, comprendía sobre todo
· Culto do primeiro antepasado, o fundador da gens, xeralmente un home, pero ás veces un deus; así, a gens Iulia, que se consideraba descendente directa de Eneas, a través do seu fillo Iulo, ou Ascanio, venera como fundadora a Venus, a nai de Eneas.
· Culto dos deuses do fogar, os Lares e os Penates. No atrio da casa adoitaba estar o lararium, cun altar adicado ao Lar familiaris, no seu honor realizábanse sacrificios e ofrendas
· Culto das almas dos mortos, chamadas Manes. Honrábaselles con ofrendas, sobre todo nos cabodanos, para telos propicios, pois se cría que, se non, podían perxudicar grandemente aos vivos. O ministro dos cultos domésticos é o pater familias.
4. 2. Culto público
Na época primitiva reducíase a cultos agrarios en honor, sobre todo, de Ceres, protectora dos traballos agrícolas, e de Pales, protectora do gando. Despois, a partir do rei Numa, segundo a tradición, organízase a relixión e o culto, coa creación de colexios sacerdotais, festas, cerimonias rituais e levantamento de templos.
O culto tributado aos deuses consiste fundamentalmente en sacrificios e pregarias. O sacrificium é unha ofrenda a unha divinidade, ofrenda que varía segundo a divinidade e segundo as intencións do oferente, xa que hai sacrificios expiatorios, de acción de grazas, etc. Poden ser cruentos ou incruentos. Os primeiros consisten na inmolación dun ser vivo, xeralmente animais (moi raramente persoas). Unha parte do animal sacrificado adoitaba repartirse entre os asistentes e outra parte reservábase para a divinidade, quemándose a carne sobre o altar e derramando, á vez,viño sobre as chamas. Era importante a elección do animal. Ás deidades masculinas adoitában ofrecérselles animais machos. Ás deidades celestes (Supĕri ═ os de arriba), animais de pel branca ou clara; ás infernais (Infĕri ═ os de abaixo), animais de pel negra ou escura. O animal grande, touros principalmente, denominábase víctima; o pequeno, ovellas sobre todo, hostia. Rociábase a cabeza do animal con viño e con anacos dunha torta sagrada, chamada mola salsa (de onde ven inmolatio), despois dabáselle morte, abríase o corpo e sacábanse as entrañas, que adoitaban ser examinadas polos arúspices.
Os sacrificios incruentos consistían na ofrenda de cereais, vexetais, froitas diversas, tortas, aceite, mel, incenso e certos líquidos, como o leite ou o viño. O sacrificio incruento denominábase libatio (libación).
As pregarias adoitaban acompañar aos sacrificios. Pronunciábaas o sacerdote, quen debía por moito coidado en repertir literalmente as fórmulas sagradas, pois a máis pequena equivocación obrigaba a repetir todo o sacrificio. Adoitaba rematar coa prosternación dos asistentes ante o deus.
Convén sinalar que os romanos facían sacrificios fora do templo, ao aire libre. Os templos eran pequeno e albergaban só a estatua do deus. Alí non entraba o público. Os altares para os sacrificios atopábanse diante do templo, polo xeral adosados ás súas paredes.
Un dos máis fermosos templos cultos romanos era a lustratio ou purificación. Celebrábase para purificar ou protexer de influencias maléficas a cidade, o exército, as colleitas, o gando, etc. Consistía nunha procesión circular en torno ao obxecto da purificación e remataba con pregarias e sacrificios. Nestes casos era corrente o sacrificio cruento chamado suovetaurilia, no que eran inmolados un porco (sus), unha ovella (ovis) e un touro (tauro).
3. 1. Culto doméstico.
Practicado nun principio só polos patricios, despois tamén polo plebeios, comprendía sobre todo
· Culto do primeiro antepasado, o fundador da gens, xeralmente un home, pero ás veces un deus; así, a gens Iulia, que se consideraba descendente directa de Eneas, a través do seu fillo Iulo, ou Ascanio, venera como fundadora a Venus, a nai de Eneas.
· Culto dos deuses do fogar, os Lares e os Penates. No atrio da casa adoitaba estar o lararium, cun altar adicado ao Lar familiaris, no seu honor realizábanse sacrificios e ofrendas
· Culto das almas dos mortos, chamadas Manes. Honrábaselles con ofrendas, sobre todo nos cabodanos, para telos propicios, pois se cría que, se non, podían perxudicar grandemente aos vivos. O ministro dos cultos domésticos é o pater familias.
4. 2. Culto público
Na época primitiva reducíase a cultos agrarios en honor, sobre todo, de Ceres, protectora dos traballos agrícolas, e de Pales, protectora do gando. Despois, a partir do rei Numa, segundo a tradición, organízase a relixión e o culto, coa creación de colexios sacerdotais, festas, cerimonias rituais e levantamento de templos.
O culto tributado aos deuses consiste fundamentalmente en sacrificios e pregarias. O sacrificium é unha ofrenda a unha divinidade, ofrenda que varía segundo a divinidade e segundo as intencións do oferente, xa que hai sacrificios expiatorios, de acción de grazas, etc. Poden ser cruentos ou incruentos. Os primeiros consisten na inmolación dun ser vivo, xeralmente animais (moi raramente persoas). Unha parte do animal sacrificado adoitaba repartirse entre os asistentes e outra parte reservábase para a divinidade, quemándose a carne sobre o altar e derramando, á vez,viño sobre as chamas. Era importante a elección do animal. Ás deidades masculinas adoitában ofrecérselles animais machos. Ás deidades celestes (Supĕri ═ os de arriba), animais de pel branca ou clara; ás infernais (Infĕri ═ os de abaixo), animais de pel negra ou escura. O animal grande, touros principalmente, denominábase víctima; o pequeno, ovellas sobre todo, hostia. Rociábase a cabeza do animal con viño e con anacos dunha torta sagrada, chamada mola salsa (de onde ven inmolatio), despois dabáselle morte, abríase o corpo e sacábanse as entrañas, que adoitaban ser examinadas polos arúspices.
Os sacrificios incruentos consistían na ofrenda de cereais, vexetais, froitas diversas, tortas, aceite, mel, incenso e certos líquidos, como o leite ou o viño. O sacrificio incruento denominábase libatio (libación).
As pregarias adoitaban acompañar aos sacrificios. Pronunciábaas o sacerdote, quen debía por moito coidado en repertir literalmente as fórmulas sagradas, pois a máis pequena equivocación obrigaba a repetir todo o sacrificio. Adoitaba rematar coa prosternación dos asistentes ante o deus.
Convén sinalar que os romanos facían sacrificios fora do templo, ao aire libre. Os templos eran pequeno e albergaban só a estatua do deus. Alí non entraba o público. Os altares para os sacrificios atopábanse diante do templo, polo xeral adosados ás súas paredes.
Un dos máis fermosos templos cultos romanos era a lustratio ou purificación. Celebrábase para purificar ou protexer de influencias maléficas a cidade, o exército, as colleitas, o gando, etc. Consistía nunha procesión circular en torno ao obxecto da purificación e remataba con pregarias e sacrificios. Nestes casos era corrente o sacrificio cruento chamado suovetaurilia, no que eran inmolados un porco (sus), unha ovella (ovis) e un touro (tauro).
os sacerdotes
4. Os Sacerdotes
4. 1. Flamines.
A súa creación atribuise ao Rei Numa. Eran quince, cada un dos cales estaba adicado ao servizo dunha divinidade, na época dos reis eran “os sacerdotes públicos do pobo romano”. O máis importante era o Flamen Dialis, consagrado ao culto de Xúpiter.
4. 2. Pontífices
Creados tamén na época dos reis, a súa importancia acrecéntase co tempo.Teñen ao seu cargo desde o principio a vixilancia das prácticas relixiosas, a organización do culto publico, a confección do calendario, coa indicación dos días laborables e os festivos. O número de pontífices varía co tempo, pero sempre hai un Pontifex maximus, que ten un cargo vitalicio e que e o verdadeiro “xefe da relixión nacional”, con autoridade sobre todos os demais sacerdotes.
4. 3. Vestais
Constitúen un colexio sacerdotal feminino encargado da conservación do lume sagrado no tempo de Vesta, deusa á que están consagradas. Elexíanse entre as fillas das mellores familias e o seu sacerdocio duraba trinta anos, ao final dos cales podían seguir ou retirarse á vida privada. Tiñan voto de castidade obrigatorio. Gozaban de grande prestixio e de importantes privilexios, pero tamén eran castigadas duramente, enterrándoas vivas, se faltaban ao voto de castidade.
4. 4. Augures e Haruspices
Son os encargados da “predicción do porvir”. Os romanos, antes de tomar unha decisión grave, como o inicio dunha guerra ou batalla, adoitaban “consultar a vontade dos deuses”. Esta vontade reflexábase, para eles, fundamentalmente nos signos seguintes:
· Signos celestes, sobre todo o raio e o trono, expresións da vontade de Xupiter; estas manifestacións requerían unha interpretación axeitada.
· O voo das aves, era importante, para a súa interpretación, a zona pola que voasen, pola dereita ou pola esquerda, o que dependía, claro está da posición do augur; este xeneralmente colocábase mirando ao norte, co o que a dereita coincidía co leste e a esquerda co oeste, símbolos, respectivamente, de bo e de mal agoiro. Importaba tamén a cantidade e a clase de aves, entre as que os corvos eran sempre de mal agoiro.
· As entrañas dos animais sacrificados, sobre todo o figado; segundo a súa conformación, a súa cor, etc., podían indicar a vontade propicia ou adversa dos deuses.
Os augures eran os encargados de interpretar os signos celestes e o voo das aves . Os arúspices examinaban as entrañas das víctimas e facían os presaxios conseguintes. O acto de consultar a vontade dos deuses denominábase “tomar os auspicios”, termo referido propiamente ao voo das aves (avi-spicio ═ mirar as aves), pero que se aplica por extensión a calquera dos tipos de operacións adivinatorias.
4. 1. Flamines.
A súa creación atribuise ao Rei Numa. Eran quince, cada un dos cales estaba adicado ao servizo dunha divinidade, na época dos reis eran “os sacerdotes públicos do pobo romano”. O máis importante era o Flamen Dialis, consagrado ao culto de Xúpiter.
4. 2. Pontífices
Creados tamén na época dos reis, a súa importancia acrecéntase co tempo.Teñen ao seu cargo desde o principio a vixilancia das prácticas relixiosas, a organización do culto publico, a confección do calendario, coa indicación dos días laborables e os festivos. O número de pontífices varía co tempo, pero sempre hai un Pontifex maximus, que ten un cargo vitalicio e que e o verdadeiro “xefe da relixión nacional”, con autoridade sobre todos os demais sacerdotes.
4. 3. Vestais
Constitúen un colexio sacerdotal feminino encargado da conservación do lume sagrado no tempo de Vesta, deusa á que están consagradas. Elexíanse entre as fillas das mellores familias e o seu sacerdocio duraba trinta anos, ao final dos cales podían seguir ou retirarse á vida privada. Tiñan voto de castidade obrigatorio. Gozaban de grande prestixio e de importantes privilexios, pero tamén eran castigadas duramente, enterrándoas vivas, se faltaban ao voto de castidade.
4. 4. Augures e Haruspices
Son os encargados da “predicción do porvir”. Os romanos, antes de tomar unha decisión grave, como o inicio dunha guerra ou batalla, adoitaban “consultar a vontade dos deuses”. Esta vontade reflexábase, para eles, fundamentalmente nos signos seguintes:
· Signos celestes, sobre todo o raio e o trono, expresións da vontade de Xupiter; estas manifestacións requerían unha interpretación axeitada.
· O voo das aves, era importante, para a súa interpretación, a zona pola que voasen, pola dereita ou pola esquerda, o que dependía, claro está da posición do augur; este xeneralmente colocábase mirando ao norte, co o que a dereita coincidía co leste e a esquerda co oeste, símbolos, respectivamente, de bo e de mal agoiro. Importaba tamén a cantidade e a clase de aves, entre as que os corvos eran sempre de mal agoiro.
· As entrañas dos animais sacrificados, sobre todo o figado; segundo a súa conformación, a súa cor, etc., podían indicar a vontade propicia ou adversa dos deuses.
Os augures eran os encargados de interpretar os signos celestes e o voo das aves . Os arúspices examinaban as entrañas das víctimas e facían os presaxios conseguintes. O acto de consultar a vontade dos deuses denominábase “tomar os auspicios”, termo referido propiamente ao voo das aves (avi-spicio ═ mirar as aves), pero que se aplica por extensión a calquera dos tipos de operacións adivinatorias.
2/6/09
O IMPERIO ROMANO (todo o que querías saber sobre Roma e non te atrevías a preguntar?)
¿A que chamamos Imperio Romano?
A expresión Imperio ten dous sentidos:
-Por un lado refírese ó territorio conquistado pola cidade de Roma entre os séculos IVa.C e II d.C ; e dicir, territorio extenso no que viven varios pobos baixo un mesmo goberno.
-Por outro lado, desígnamos unha das etapas da historia romana.
¿Cales eran esas etapas?
.A monarquía
.A república
.O imperio
¿Como se formou o Imperio romano?
Todo empezou cando alá polo ano 753 a.C a cidade de Roma foi ampliando o seu territorio ata converterse na capital do Imperio máis extenso da antiguedade.
Durante a etapa da monarquía e a república Roma transformouse nunha grande
cidade.
A república foi anexionando e conquistando tódo os territorios da Península Itálica.
¿Como o logrou?
Grazas a unha eficaz organización militar en LEXIÓNS, ó seu PODER ECONÓMICO, e a súa SITUACIÓN ESTRATÉXICA, que lle permitiu impoñerse ó resto de pobos da Península, e logo ampliar os seus dominios.
¿Con que perigos se atoparon?
O primeiro estaba no mar MEDITERRÁNEO, que chamaron axiña Mare Nostrum, pois pouco tardaron en dominalo e facelo seu. Antes tiveron que vencer a Cartago que daquela era o estado máis forte do dito mar.
¿Ata onde se extendeu o Imperio?
Dende BRITANIA ata o deserto do SAHARA, dende MESOPOTAMIA ata HISPANIA.
¿Quen gobernaba o Imperio?
O emperador, que era un auténtico deus, e nas súas mans concentrábase todo o poder; e no exército que el dirixía , o éxito das súas conquistas.
¿Ata cando durou?
A crise non se fixo esperar, despois dun longo período de tranquilidade chamado PAX Romana, no S.III a economía comeza a tambalearse, o exército debilítase, as fronteiras fanse cada vez máis vulnerables ...No S.V o Imperio rachou en dous,. o de oriente e o de occidente.Este último desapareceu coas invasións bárbaras no ano 476.
¿Cal foi o seu legado?
Unha brillante civilización que influiu profundamente nas nosas formas de vida, gustos e costumes.
¿A que chamamos Imperio Romano?
A expresión Imperio ten dous sentidos:
-Por un lado refírese ó territorio conquistado pola cidade de Roma entre os séculos IVa.C e II d.C ; e dicir, territorio extenso no que viven varios pobos baixo un mesmo goberno.
-Por outro lado, desígnamos unha das etapas da historia romana.
¿Cales eran esas etapas?
.A monarquía
.A república
.O imperio
¿Como se formou o Imperio romano?
Todo empezou cando alá polo ano 753 a.C a cidade de Roma foi ampliando o seu territorio ata converterse na capital do Imperio máis extenso da antiguedade.
Durante a etapa da monarquía e a república Roma transformouse nunha grande
cidade.
A república foi anexionando e conquistando tódo os territorios da Península Itálica.
¿Como o logrou?
Grazas a unha eficaz organización militar en LEXIÓNS, ó seu PODER ECONÓMICO, e a súa SITUACIÓN ESTRATÉXICA, que lle permitiu impoñerse ó resto de pobos da Península, e logo ampliar os seus dominios.
¿Con que perigos se atoparon?
O primeiro estaba no mar MEDITERRÁNEO, que chamaron axiña Mare Nostrum, pois pouco tardaron en dominalo e facelo seu. Antes tiveron que vencer a Cartago que daquela era o estado máis forte do dito mar.
¿Ata onde se extendeu o Imperio?
Dende BRITANIA ata o deserto do SAHARA, dende MESOPOTAMIA ata HISPANIA.
¿Quen gobernaba o Imperio?
O emperador, que era un auténtico deus, e nas súas mans concentrábase todo o poder; e no exército que el dirixía , o éxito das súas conquistas.
¿Ata cando durou?
A crise non se fixo esperar, despois dun longo período de tranquilidade chamado PAX Romana, no S.III a economía comeza a tambalearse, o exército debilítase, as fronteiras fanse cada vez máis vulnerables ...No S.V o Imperio rachou en dous,. o de oriente e o de occidente.Este último desapareceu coas invasións bárbaras no ano 476.
¿Cal foi o seu legado?
Unha brillante civilización que influiu profundamente nas nosas formas de vida, gustos e costumes.
1/6/09
O ANFITEATRO
Un anfiteatro é un tipo de edificio público da civilización romana,utilizado para acoller espectaculos e xogos(munera,loita de gladiadores e veniatores,loita de animais).Os mais antigos construironse en Etruria e Campania e datan finais do século II a.C.Este tipo de edificio é unha creación romana, e non ten antecedentes nin en Grecia nin en Asia Menor.
Aparte da súa función,a gran diferencia mais notoria entre un anfiteatro e un teatro romano clásico é que o anfiteatro é de forma circular ou ovalada,mentres que o teatro é semicircular.Tamén hai que diferenciar o anfiteatro do circo,que era utilizado para espectáculos de carreiras e tiña unha forma elíptica.
O granderío(cavea) divídese en catro zonas,sendo a inferior para os senadores e altos cargos da administración romana,a zona media para a plebe e a superior para as mulleres e os carentes de dereitos.Primeiro construironse mediante pedra tallada,posteriormente utilizouse o formigón e dispuxeronse arquerias e bóvedas.
O anfiteatro mais coñecido e sen duda o coliseo de Roma,cuxo nome era en realidade o anfiteatro flaviano(en latín:AMPHITHEATRUM FLAVIUM).
TEATRO ROMANO
O teatro é un edificio típico do Imperio Romano, xeneralizado en todas as provincias e destinado para a interpretación de pezas teatrais do periodo clásico e servir de lecer ós cidadáns. Os primeiros eran construídos en madeira e derribábanse despois da representación, pois unha lei impedia os teatros permanentes. No 55 a.C. construíuse o Teatro de Pompeia que foi o primeiro estable, xa que tiña un templo que servía de escusa para evitar o derribo e estaba feito de obra (pedra e morteiro romano). Ao longo do tempo, os teatros romanos desenvolveron características específicas. A maioría dos conservados seguen o modelo arquitectónico proposto por Vitrubio.
O Acueducto
Calquera asentamento humano, por pequeno que sexa,necesita dispor dun sistema de aprovisionamento de auga que satisfaga as súas necesidades vitais. A solución máis elemental consiste en establecer o poblamento nas proximidades dun río ou manancial, dende onde se carrexa a auga aos puntos de consumo. Outra solución consiste en escavar pozos dentro ou fora da zona habitada ou construir alxibes.
Pero cando o poboamento alcanza a categoría da auténtica cidade, fanse necesarios sistemas de conducción que obteñan a auga nos puntos máis adecuados e aproximala ao lugar onde se estableceu a poboación.
25/5/09
AS CALZADAS ROMANAS
As calzadas romanas eran un modelo de camiño usado por Roma para a vertebración do seu Imperio. A rede viaria foi utilizada polo exército na conquista de territorios e grazas a ela podíanse mobilizar grandes efectivos cunha rapidez nunca vista ata entonces. No aspecto económico xogou un papel fundamental, xa que o transporte de mercadorías axilizouse notablemente. As calzadas tamén tiveron gran influencia na difusión da nova cultura e en estender por todo o imperio a romanización.
Unían as cidades de todos os puntos de Italia e despois do Imperio cos centros de difusión políticos e económicos.
Unían as cidades de todos os puntos de Italia e despois do Imperio cos centros de difusión políticos e económicos.
Miliario
Un millar ou pedra miliar (procedente do latín) e unha columna cilindrica,oval,ou paralelepipeda que se colocaba no borde das calzadas romanas para sinalar as distancias cada mil passus (pasos dobres romanos) e dicir,cada milla romana,o que equivale a unha distancia de aprosimadamente 1481 metros. Soian ser de granito,con unha base cúbica ou cadrada e medía entre 2 e 4 metros de altura,cun diametro de só 80 centímetros.
A maior parte dos miliarios levaban inscripcións grabadas directamente, dependendo da importancia da calzada: da cercanía ou alonxamento de Roma, das cidades de oríxe e destino. A inscripción constaba sempre dunha serie de partes ben definidas :
1 -O título completo do emperador baixo cuxo mandato se construía o modificaba a calzada.
2 - A distancia ata Roma ou a localidade màis importante da vía.
3- O gobernador ou a unidade militar responsable das obras na calzada.
4- Aparecía a palabra refecit ou reparavit se se trataba dunha obra ou mantenemento da vía.
A maior parte dos miliarios levaban inscripcións grabadas directamente, dependendo da importancia da calzada: da cercanía ou alonxamento de Roma, das cidades de oríxe e destino. A inscripción constaba sempre dunha serie de partes ben definidas :
1 -O título completo do emperador baixo cuxo mandato se construía o modificaba a calzada.
2 - A distancia ata Roma ou a localidade màis importante da vía.
3- O gobernador ou a unidade militar responsable das obras na calzada.
4- Aparecía a palabra refecit ou reparavit se se trataba dunha obra ou mantenemento da vía.
AS TERMAS ROMANAS
AS TERMAS ROMANAS
O uso das termas xeneralizouse no mundo romano a partir do seculo I a.C , cando se descubríu un sistema que permitía quentar e distribuír o aire quente grazas ao inxenieiro Serxio Orata. O seu uso foi difundido polo Imperio Romano a toda Europa. Os restos termais máis antigos dos que hai noticia son as Termas de Pompeia datadas no século I a.C.
Os baños romanos abrían ao mediodía e cerraban ao poñerse o Sol. Nos lugares destinados ao baño había departamentos separados para homes e mulleres; se non habia espazos separados, o establecemento abría unhas horas ao día para mulleres e outras para homes, e so unha vez ao ano as termas eran abertas ao pobo. En algunhas ocasións, durante o Imperio, permitíuse o baño conxunto a homes e mulleres.
Outro uso predominante e que soe aparecer en todo lugar onde acudían as personalidades da cidade (ao igual que o teatro por exemplo), era que ás termas tamén se soía acudir para "socializarse". Os homes charlaban sobre política, sobre os seus plans do futuro e de como vían o panorama de Roma. Pola sua parte, as mulleres falaban dos chismes e rumores dos entresixos patricios do palatino. Era en moitas ocasións un centro de reunións informais, perfecto polo seu relaxante aire vaporado e as termas de auga quente.
PALESTRA
Patio central ao que se abrían todas as demáis estancias e se podía prácticar exercicios físicos.
TABERNAE
Tendas adosadas as salas de baños onde se vendían bebidas e comida, que os vendedores pregonaban a grandes voces entre os bañistas.
CALDARIUM
Baño de agua quente, o alveus. Era a habitación máis luminosa e adornada. Nas grandes termas había incluso piscinas onde podíase nadar. Nas máis pequenas, o baño tomabase en bañeira ou depósitos de auga quente chamados labra.
FRIGIDARIUM
Era a sala destinada aos baños de auga fría. Nas grandes termas, o frigidarium estaba descuberto e incluía entre as suas instalacions unha gran piscina onde poder practicar a natación.
TEPIDARIUM
Habitación de temperatura tibia que preparaba ao bañista para a de agua quente.
APODITERIUM
Vestiarios. Habitación próxima ao pórtico da entrada onde os bañistas deixaban as suas roupas. Había un banco corrido na parede unhas hornacinas sen portas, onde depositabanse as roupas e os obxetos personais, que quedaban vixiados por un escravo.
LACONICUM
Baño de vapor.
RECURSOS HIDRAULICOS
Os recursos hidráulicos eran traídos mediante a rede de acueductos que toda cidade romana tiña, ainda cando o punto de captación da auga estivera lonxe do núcleo urbano, como no caso de Segovia que dista máis de 14Km.
O interior das estancias e as piscinas de auga quente realizabase mediante o sistema de hypocaustum. O sistema está basado na distribución mediante túneis e tubos de auga quente e vapor que se extendía por debaixo dos chans das estancias e piscinas e era alimentado por unha serie de fornos que se atopaban nos sotos. Reminicencia deste tipo de calefacción e a gloria castela.
TERMAS DE CARACALLA
As Termas de Caracalla foron un amplio complexo de baños da Roma imperial.Foron construidas na cidade de Roma entre 212 e 216 d.C, durante o reino do Emperador de Caracalla. Inauguraronse co nome de Termas Antoninas, pois ao emperador Marco Aurelio Antonino Basiano xamáis coñeceuselle en vida co nome de Caracalla. Actualmente, as extensas ruinas destas termas son unha grande atracción turistica importante. Ainda que foros despoxadas das suas esculturas e demais riquezas dende data temprana, ainda conservanse grandes fragmentos de mosaicos, alguns deles correspondentes a planta superior do edificio que se desplomou. Varias das xigantescas bañeiras de Marmore, esculpidas nun só bloque, trasladaronse ao centro de Roma para ser usadas como fontes. A súa escultura mais famosa, o grupo chamado “Toro Farnesio” conservase no Museo Arqueoloxico de Nápoles. Actualmente, os restos do complexo atopanse franqueados pola Viale Aventino (avenida Aventino), e a Viale delle Terme di Caracalla (avenida de Las Termas de Caracalla).
TERMAS DE AGRIPA
As Termas de Agripa tamén chamadas Thermae Agrippae foron unhas termas da Antiga Roma construidas por Marco Hispano Agripa no seculo I.
As Termas de Agripa foron a primeira das grandes termas construidas na Antiga Roma. Orixinalmente non eran propiamente unhas termas, senon máis ben unha sauna. Sen embargo coa finalización do Aqua Virgo, o acueducto terminado por Agripa no 19 a. C., os baños proveyeronse de auga de forma regular, convertindose nunhas termas propiamente ditas, cunha gran piscina ornalmental e unha rica decoración interior. No ano 80 d. C., as termas vironse afectadas por un gran incendio, pero foron restauradas e ampliadas. En tempos do emperador Adriano realizaronse diversas reformas internas. Parece ser que a partir do seculo VII d. C, utilizaronse as termas como canteras de materiais constructivos, a pesar diso, gran parte da estrutura mantivose en pe no seculo XVI, como reflecten os gravados de Baldassare Penuchi e Andrea Palladio, entre outros. Hoxe en dia, a zona atopase altamente urbanizada e os restos que se conservan son moi escasos.
O uso das termas xeneralizouse no mundo romano a partir do seculo I a.C , cando se descubríu un sistema que permitía quentar e distribuír o aire quente grazas ao inxenieiro Serxio Orata. O seu uso foi difundido polo Imperio Romano a toda Europa. Os restos termais máis antigos dos que hai noticia son as Termas de Pompeia datadas no século I a.C.
Os baños romanos abrían ao mediodía e cerraban ao poñerse o Sol. Nos lugares destinados ao baño había departamentos separados para homes e mulleres; se non habia espazos separados, o establecemento abría unhas horas ao día para mulleres e outras para homes, e so unha vez ao ano as termas eran abertas ao pobo. En algunhas ocasións, durante o Imperio, permitíuse o baño conxunto a homes e mulleres.
Outro uso predominante e que soe aparecer en todo lugar onde acudían as personalidades da cidade (ao igual que o teatro por exemplo), era que ás termas tamén se soía acudir para "socializarse". Os homes charlaban sobre política, sobre os seus plans do futuro e de como vían o panorama de Roma. Pola sua parte, as mulleres falaban dos chismes e rumores dos entresixos patricios do palatino. Era en moitas ocasións un centro de reunións informais, perfecto polo seu relaxante aire vaporado e as termas de auga quente.
PALESTRA
Patio central ao que se abrían todas as demáis estancias e se podía prácticar exercicios físicos.
TABERNAE
Tendas adosadas as salas de baños onde se vendían bebidas e comida, que os vendedores pregonaban a grandes voces entre os bañistas.
CALDARIUM
Baño de agua quente, o alveus. Era a habitación máis luminosa e adornada. Nas grandes termas había incluso piscinas onde podíase nadar. Nas máis pequenas, o baño tomabase en bañeira ou depósitos de auga quente chamados labra.
FRIGIDARIUM
Era a sala destinada aos baños de auga fría. Nas grandes termas, o frigidarium estaba descuberto e incluía entre as suas instalacions unha gran piscina onde poder practicar a natación.
TEPIDARIUM
Habitación de temperatura tibia que preparaba ao bañista para a de agua quente.
APODITERIUM
Vestiarios. Habitación próxima ao pórtico da entrada onde os bañistas deixaban as suas roupas. Había un banco corrido na parede unhas hornacinas sen portas, onde depositabanse as roupas e os obxetos personais, que quedaban vixiados por un escravo.
LACONICUM
Baño de vapor.
RECURSOS HIDRAULICOS
Os recursos hidráulicos eran traídos mediante a rede de acueductos que toda cidade romana tiña, ainda cando o punto de captación da auga estivera lonxe do núcleo urbano, como no caso de Segovia que dista máis de 14Km.
O interior das estancias e as piscinas de auga quente realizabase mediante o sistema de hypocaustum. O sistema está basado na distribución mediante túneis e tubos de auga quente e vapor que se extendía por debaixo dos chans das estancias e piscinas e era alimentado por unha serie de fornos que se atopaban nos sotos. Reminicencia deste tipo de calefacción e a gloria castela.
TERMAS DE CARACALLA
As Termas de Caracalla foron un amplio complexo de baños da Roma imperial.Foron construidas na cidade de Roma entre 212 e 216 d.C, durante o reino do Emperador de Caracalla. Inauguraronse co nome de Termas Antoninas, pois ao emperador Marco Aurelio Antonino Basiano xamáis coñeceuselle en vida co nome de Caracalla. Actualmente, as extensas ruinas destas termas son unha grande atracción turistica importante. Ainda que foros despoxadas das suas esculturas e demais riquezas dende data temprana, ainda conservanse grandes fragmentos de mosaicos, alguns deles correspondentes a planta superior do edificio que se desplomou. Varias das xigantescas bañeiras de Marmore, esculpidas nun só bloque, trasladaronse ao centro de Roma para ser usadas como fontes. A súa escultura mais famosa, o grupo chamado “Toro Farnesio” conservase no Museo Arqueoloxico de Nápoles. Actualmente, os restos do complexo atopanse franqueados pola Viale Aventino (avenida Aventino), e a Viale delle Terme di Caracalla (avenida de Las Termas de Caracalla).
TERMAS DE AGRIPA
As Termas de Agripa tamén chamadas Thermae Agrippae foron unhas termas da Antiga Roma construidas por Marco Hispano Agripa no seculo I.
As Termas de Agripa foron a primeira das grandes termas construidas na Antiga Roma. Orixinalmente non eran propiamente unhas termas, senon máis ben unha sauna. Sen embargo coa finalización do Aqua Virgo, o acueducto terminado por Agripa no 19 a. C., os baños proveyeronse de auga de forma regular, convertindose nunhas termas propiamente ditas, cunha gran piscina ornalmental e unha rica decoración interior. No ano 80 d. C., as termas vironse afectadas por un gran incendio, pero foron restauradas e ampliadas. En tempos do emperador Adriano realizaronse diversas reformas internas. Parece ser que a partir do seculo VII d. C, utilizaronse as termas como canteras de materiais constructivos, a pesar diso, gran parte da estrutura mantivose en pe no seculo XVI, como reflecten os gravados de Baldassare Penuchi e Andrea Palladio, entre outros. Hoxe en dia, a zona atopase altamente urbanizada e os restos que se conservan son moi escasos.
22/5/09
O EXÉRCITO ROMANO
ROMA TIÑA O MELLOR EXÉRCITO DO MUNDO ANTIGO E POR ISO ACADOU TANTOS ÉXITOS.
AS GRANDES CONQUISTAS NON SERÍAN POSIBLES SEN UN EXÉRCITO BEN ORGANIZADO E DISCIPLINADO.
FOI O PRIMEIRO EXÉRCITO PROFESIONAL ONDE CADA SOLDADO COBRABA UN SOLDO.
DIVIDÍASE EN LEXIÓNS DE APROXIMADAMENTE 5.000 GUERREIROS AO MANDO DUN LEGADO ROMANO.
TODOS OS LEXIONARIOS TIÑAN UN ESCUDO GRANDE, UNHA ESPADA E UNHA XABALINA.
TÁCTICAS E ARMAS
NOS COMBATES QUE SE REALIZABAN A CAMPO ABERTO, OS LEXIONARIOS FORMABAN A TARTARUGA. PROTEXIDOS DE FORMA EFICAZ, ESPANTABAN O INIMIGO, QUE NON SABIA COMO ACTUAR ANTE ESE MURO METÁLICO.
AS TORRES DE COMBATE, OS ARIETES, E AS CATAPULTAS TAMÉN AXUDABAN.
CIDADANS:
HOMES LIBRES CON TODOS OS DEREITOS.
DIFERÉNCIANSE POLAS SÚAS RIQUEZAS.
NON CIDADÁNS:
HOMES LIBRES SEN DEREITOS POLÍTICOS
ESCRAVOS, PERTENCIAN A OUTRA PERSOA
MULLERES, SEMPRE BAIXO A TUTELA DUN HOME
LIBERTOS, AQUELES QUE RECUPERABAN A LIBERDADE
O DEREITO A CIDADANÍA FOISE ESTENDENDO ATA QUE NO S.III D.C. O EMPERADOR CARACALLA CONCEDEUNO A TODOS OS HOMES LIBRES DO IMPERIO
AS MULLERES
NUNCA FORON CONSIDERADAS CIDADÁS.
CARECÍAN DA MAIORÍA DE DEREITOS PERO PODÍAN TER PROPIEDADES, REXENTAR NEGOCIOS E PARTICIPAR NOS ESPECTÁCULOS E FESTAS.
PRINCIPAIS DINASTÍAS E EMPERADORES ROMANOS
DINASTÍA XULIO-CLAUDIA
OCTAVIO AUGUSTO
TIBERIO
CALÍGULA
CLAUDIO
NERÓN
DINASTÍA FLAVIA
FLAVIO VESPASIANO
TITO
DOMICIANO
DINASTÍA DOS ANTONINOS
MARCO ULPIO
ADRIANO
ANTONINO PÍO
MARCO AURELIO
DINASTÍA DOS SEVEROS
SEPTIMO SEVERO
CARACALLA
DIOCLECIANO
DINASTÍA TEODOSIANA
TEODOSIO O GRANDE
RÓMULO AUGUSTO
RAP-RIP DE VIRIATO O LUSITANO
Viriato o lusitano (bis)
Enfrentouse ó exército romano ( coro )
Vaia con viriato (bis)
A hispania ulterior loita con fervor
Atende Roma con Viriato estás en coma
Viriato o lusitano(bis)
Xa venceu ó exército romano (coro)
Roma humillada
Desconcertada
Firma a paz có lusitano
Roma non perdoa
Roma non olvida
A Viriato , o cabecilla
Hai que collelo,
Hai que matalo
E unha ameaza para o pobo romano
Viriato o lusitano(bis) (coro)
Dorme e soña có exercito romano
Desperta Viriato, desperta do teu soño
Que chega o cónsul Servilio Cepión
Cargado de denarios con malas intencións
Tres lusitanos
Tres lugartenentes
Tres traidores mataron a Viriato
Viriato o lusitano(bis) (coro)
Xace morto polos traidores
Roma non paga traidores, Roma non paga traidores, Roma non paga traidores...Roma non paga traidores........... ......
21/5/09
5. A relixión na época imperial
5. 1. Os cultos orientais.
Os romanos sentíronse atraídos, xa desde a República, polos cultos orientais, tan cheos de cerimonias misteriosas, nas que vían relixións que aseguraban a salvación aos seus fieles e a felicidade mais alá da morte. Pero foi baixo o Imperio cando estas relixións conseguen adhesións masivas.
Cibeles, a Gran Nai, introducíuse en Roma, procedente de Asia, xa na segunda guerra Púnica. Pero é a partir do emperador Claudio cando cobra grande puxanza, xunto co seu novo compañeiro Atis, deus que morre e renace como promesa de resurrección para os seus devotos. O culto de Cibeles era sanguento e frenético. Os sacerdotes da deusa, así como os seus devotos, flaxelábanse ata sangrar durante as cerimonias, entre lamentacións de dor e exaltacións delirantes.
Isis e Osiris son divinidades exipcias que alcanzan en Roma grande
popularidade a partir de Calígula, que lles erixiu un templo oficial. Isis é a esposa de Osiris, morto por Set, deus das sombras. Logo resucita e se converte en protector dos mortos. Todos os anos preséntase o mito da súa resurrección con cerimonias na que os seus devotos pasan da desesperación ao xúbilo, Isis é unha deusa boa, nai da fecundidade, da maxia e dos froitos da terra. Os seus sacerdotes rapábanse a cabeza e vestían completamente de branco. As cerimonias rituais en honor da deusa eran moi complexas, e os seus devotos sometíanse a unha gran variedade de sacrificios, purificacións, abstinencias e probas penitenciais.
Mitra era un antigo deus iranio da luz celeste. O seu culto extendeuse, sobre todo, entre os soldados. Era un deus de homes, un deus viril e forte que normalmente represéntase loitando contra un touro. O mito facía nacer do sangue deste touro sacrificado polo deus toda a vida vexetal e animal. Despois asimilouse ao sol, fecundador e enxendrador da vida, e se lle erixiu gran número de templos. O seu culto comprendía pregarias ao sol, ofrendas e sacrificios cruentos.
5. 2. O culto imperial.
Imitando tamén prácticas orientais, os romanos divinizan aos emperadores a partir do propio Augusto. Á súa morte, un decreto do Senado elévao ao rango dos deuses . É a chamada apoteosis. Algún dos seus sucesores fansen adorar en vida, como Calígula e Domiciano, en estatuas e templos con culto oficial; pero a maioría só se lles diviniza e se lles tributa culto despois da morte .
5. 3. O cristianismo.
Dende mediados do século I xa hai cristiáns en Roma. O cristianismo propágase rápidamente, sobre todo entre as capas máis humildes da sociedade. De seguida se lles persegue, imputándolles os crímes horrendos cometidos nas súas cerimonias rituais, misteriosas e clandestinas. Nerón achácalles o incendio de Roma e azuza contra eles á muchedumbre. O mais grande dos historiadores romanos, Cornelio Tácito, di que os cristiáns son “detestados polas súas abominacións”, seguidores dunha
“execrable superstición”, convictos de “odio ao xénero húmano” e “delincuentes merecedores dos maiores suplicios”. Outros emperadores e sobre todo, Diocleciano, perseguíronnos con toda crueldade. Ata que esta relixión, que predicaba a igualdade entre todos os homes, a paz, o amor, a promesa da resurrección e a vida despois da morte xunto ao único Deus, acabou por impoñerse sobre todas as demais: primeiro, cando o emperador Constantino, no chamado Edicto de Milán do ano 313, proclamou a liberdade de cultos; e, definitivamente, cando o emperador Teodosio proclamouna relixión oficial do Estado no ano 380 .
5. 1. Os cultos orientais.
Os romanos sentíronse atraídos, xa desde a República, polos cultos orientais, tan cheos de cerimonias misteriosas, nas que vían relixións que aseguraban a salvación aos seus fieles e a felicidade mais alá da morte. Pero foi baixo o Imperio cando estas relixións conseguen adhesións masivas.
Cibeles, a Gran Nai, introducíuse en Roma, procedente de Asia, xa na segunda guerra Púnica. Pero é a partir do emperador Claudio cando cobra grande puxanza, xunto co seu novo compañeiro Atis, deus que morre e renace como promesa de resurrección para os seus devotos. O culto de Cibeles era sanguento e frenético. Os sacerdotes da deusa, así como os seus devotos, flaxelábanse ata sangrar durante as cerimonias, entre lamentacións de dor e exaltacións delirantes.
Isis e Osiris son divinidades exipcias que alcanzan en Roma grande
popularidade a partir de Calígula, que lles erixiu un templo oficial. Isis é a esposa de Osiris, morto por Set, deus das sombras. Logo resucita e se converte en protector dos mortos. Todos os anos preséntase o mito da súa resurrección con cerimonias na que os seus devotos pasan da desesperación ao xúbilo, Isis é unha deusa boa, nai da fecundidade, da maxia e dos froitos da terra. Os seus sacerdotes rapábanse a cabeza e vestían completamente de branco. As cerimonias rituais en honor da deusa eran moi complexas, e os seus devotos sometíanse a unha gran variedade de sacrificios, purificacións, abstinencias e probas penitenciais.
Mitra era un antigo deus iranio da luz celeste. O seu culto extendeuse, sobre todo, entre os soldados. Era un deus de homes, un deus viril e forte que normalmente represéntase loitando contra un touro. O mito facía nacer do sangue deste touro sacrificado polo deus toda a vida vexetal e animal. Despois asimilouse ao sol, fecundador e enxendrador da vida, e se lle erixiu gran número de templos. O seu culto comprendía pregarias ao sol, ofrendas e sacrificios cruentos.
5. 2. O culto imperial.
Imitando tamén prácticas orientais, os romanos divinizan aos emperadores a partir do propio Augusto. Á súa morte, un decreto do Senado elévao ao rango dos deuses . É a chamada apoteosis. Algún dos seus sucesores fansen adorar en vida, como Calígula e Domiciano, en estatuas e templos con culto oficial; pero a maioría só se lles diviniza e se lles tributa culto despois da morte .
5. 3. O cristianismo.
Dende mediados do século I xa hai cristiáns en Roma. O cristianismo propágase rápidamente, sobre todo entre as capas máis humildes da sociedade. De seguida se lles persegue, imputándolles os crímes horrendos cometidos nas súas cerimonias rituais, misteriosas e clandestinas. Nerón achácalles o incendio de Roma e azuza contra eles á muchedumbre. O mais grande dos historiadores romanos, Cornelio Tácito, di que os cristiáns son “detestados polas súas abominacións”, seguidores dunha
“execrable superstición”, convictos de “odio ao xénero húmano” e “delincuentes merecedores dos maiores suplicios”. Outros emperadores e sobre todo, Diocleciano, perseguíronnos con toda crueldade. Ata que esta relixión, que predicaba a igualdade entre todos os homes, a paz, o amor, a promesa da resurrección e a vida despois da morte xunto ao único Deus, acabou por impoñerse sobre todas as demais: primeiro, cando o emperador Constantino, no chamado Edicto de Milán do ano 313, proclamou a liberdade de cultos; e, definitivamente, cando o emperador Teodosio proclamouna relixión oficial do Estado no ano 380 .18/5/09
Comidas máis frecuentes da antiga Roma
As comidas máis frecuentes da antiga Roma dividíanse en:
- O Ientaculum:
Era a primeira comida que facían ó levantarse (os romanos erguíanse ás cinco da mañá). Consistía nunhas barras planas de farro (un cereal) e un pouco de sal. Nas clases altas da
sociedade tamén incluían na súa dieta ovos, queixo, froita, leite, mel...
- O Pra
ndium:
Comida que se consideraba unha das máis ricas do día. Ía despois do Ientaculum e a gran
maioría de romanos saltábana, ou se a familia non tiña moito diñeiro, era a única que facían. Esta
dieta consistía en pan, carne fría, verduras e froita, todo iso acompañado de viño. Comíase en pequenas cantidades.
- A Cenae:
É equivalente á nosa comida. Comezaba ó redor das 3 da tarde tras unha visita aos baños. Se había convidados, duraba ata altas horas da tarde. Normalmente remataba cunha rolda de grolos.
Antes, a Cenae consistía nun tipo de gachas chamadas "puls".
- O Ientaculum:
Era a primeira comida que facían ó levantarse (os romanos erguíanse ás cinco da mañá). Consistía nunhas barras planas de farro (un cereal) e un pouco de sal. Nas clases altas dasociedade tamén incluían na súa dieta ovos, queixo, froita, leite, mel...
- O Pra
ndium:Comida que se consideraba unha das máis ricas do día. Ía despois do Ientaculum e a gran
maioría de romanos saltábana, ou se a familia non tiña moito diñeiro, era a única que facían. Esta
dieta consistía en pan, carne fría, verduras e froita, todo iso acompañado de viño. Comíase en pequenas cantidades.
- A Cenae:
É equivalente á nosa comida. Comezaba ó redor das 3 da tarde tras unha visita aos baños. Se había convidados, duraba ata altas horas da tarde. Normalmente remataba cunha rolda de grolos.
Antes, a Cenae consistía nun tipo de gachas chamadas "puls".
8/5/09
Os celtas.
OS CELTAS E A SÚA SOCIEDADE
- Foron tribus pastoriles e guerreiras.
- As súas 140 linguas estendíanse dende Islandia ata India.
- O sistema de clans formaba a base da sociedade, estes tiñan moitas formas e tamaños. A súa estrutura dirixente, fora gobernado por só un señor ou por un consello, cambiaba tendo en conta as necesidades e as aptitudes dos seus membros. A liñaxe baseábase na práctica da elección dun parente coma sucesor do xefe antes de que este morrera.
- As clases profesionais eran constituídas polos xuristas, os físicos, os arperos e poetas, ou bardos, i estaban exentos a prestarlle servizo militar o seu señor. A maioría das familias das clases profesionais practicaban un só oficio. Os bardos, igual que os druídas, posuían un sitio privilexiado. O xefe oficial de cada profesión posuía o nome de ollave (ollamh), i era seleccionado polo señor do territorio e o servía directamente a el.
- Os druídas eran os sacerdotes da sociedade celta. O seu nome probablemente significaba 'verdadeiro adiviño' e as súas funcións incluían a adiviñación, a execución de sacrificios e a dirección de rituais en festivais relixiosos.
OS CELTAS EN GRAN BRETAÑA
- As invasions célticas en Bretaña iniciáronse no s. IX a.C.
- Os Britanos ou Britones foron pobos indíxenas que habitaron a illa de Gran bretaña.
- Estes pobos falaban linguas britónicas e compartían tradicións culturais comúns. En términos de lingua e cultura, gran parte do noroeste de Europa foi principalmente céltica, aínda que a illa de Gran Bretaña y a Bretaña continental estiveron habitadas por celtas britanos. Os habitantes de Irlanda, a Illa de Man e Dalriada eran escotos ou celtas gaélicos, falantes de linguas goidélicas.
- Ao longo da súa existencia, o territorio habitado polos britanos compúxose de numerosas áreas, sempre cambiantes, controladas por tribus.
- A extensión do seu territorio antes e durante o período romano non está clara, pero xeralmente se cre que incluían a totalidade da illa de Gran Bretaña ata o istmo de Clyde Forth, ao norte do que habitaban os pictos. Parte deste territorio picto foi absorbido polo reino gaélico de Dalriata. A illa de Man tamén estivo orixinalmente habitada por britanos, aínda que también pasou a ser territorio gaélico. Asemade, crese que a illa de Irlanda foi totalmente gaélica durante este período.
ALGÚNS BRITANOS FAMOSOS
- Algúns britanos famosos foron:
o Arturo - Líder guerreiro romano-britano de dubidosa autenticidade histórica.
o Boudica - Raíña dos icenos, que liderou a rebelión contra a ocupación romana no ano 60.
o Caractaco - Líder da defensa contra a conquista romana de Britania.
o Cartimandua – Raíña dos brigantes durante e trala invasión romana.
o Casivellauno - Liderou a defensa contra a segunda expedición de Xulio César a Britania no 54.
o Cunobelio - Rei histórico do sur de Britania entre a primeira e la segunda invasión romana.
o Prasutago - Esposo de Boudica.
o Togodumno - Líder da defensa contra a conquista romana de Britania.
Rei Arturo.
Boudica.
Cartimandua.
MINAS ROMANAS EN HISPANIA
Ola!!!Queridos amigos.Hoxe volvemos aquí ao noso blog para explicarlles o noso traballo de minas romanas en Hispania.Son:
Mina do río Tinto:está nunha localidade chamada Minas de Río Tinto(Huelva).Extráese ferro,cobre,prata,ouro e calcopirita.
Mina de plomo de Jaén
Salinas de Vgo
Salinas de Burgos
Salinas de Murcia
Mina de mercurio de Ciudad Real:extraese cinabrio co que se forma o mercurio
Las Médulas:están ao oeste de León e extráese ouro.
Mina de cobre de Asturias
Mina de ferro de Vizcaia
Mina de xeso de Cuenca e Toledo
Bueno amigos isto é todo.Nalgunhas minas non puxemos información porque o nome o indica.
Voltaremos mais tarde con mais cousas sobre as minas.
Un saúdo
1ºESO C
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
